Een plek in het woud.
Een boom valt in een huis.
Het huis is kapot.
De boom is kapot.
Het woud niet. Het woud is sterk.
Plots duikt een bezoeker op
en nog een,
en nog een.
Wie zij zijn? Niemand weet.
Waar ze heengaan? Niemand weet.
Niemand weet.
Woudlingen is een bijna woordeloze voorstelling voor kinderen vanaf 4 jaar, waarin het reële en surreële elkaar kruisen, waarin niets is wat het lijkt, maar alles vertrouwd aanvoelt. Met een knipoog naar de Franse cineast Jean-Pierre Jeunet (maker van o.a. Le fabuleux destin d’Amélie Poulain).
Woudlingen is een muzikale danstheatervoorstelling over het onwennige van een nieuwe plek en nieuwe ontmoetingen.
regie: Randi De Vlieghe | artistiek advies: Johan De Smet & Markus Müller
spel/dans: Filip Bilsen, Kristina Gorjanowa, Régis Leroy, Natascha Pire, Klaas Schramm, Maria Walser
muziek: Michiel De Malsche | dramaturgie: Matthias Grön & Mieke Versyp
kostuums: Ilse Vandenbussche | beeld & scenografie: Jan De Brabander
met de steun van Kulturstiftung des Bundes, Bundesrepublik Deutschland
reactie:
Ikzelf ben met mijn metekindje van 5 jaargaan kijken naar deze voorstelling.
Er zat heel veel beeldende zaken in de voorstelling, waardoor de kls zelf kunnen fantaseren wat er in de voorstelling gebeurd. Ook heel mooi om te zien is hoe de 6 personages een dier voorstelden: een hond, een aap, een uil…
Mijn metekindje was heel enthousiast en gaf achteraf inderdaad dingen aan die ik zelf anders zag.
Zeker een aanrader voor jonge kinderen!
recensie uit de morgen:
door Griet op de Beeck
‘Woudlingen’ van KOPERGIETERY,
een (bijna) woordeloze kleutervoorstelling
Randi De Vlieghe regisseert zes spelers in een bijna woordeloze kleuterproductie over een wereld tussen droom en werkelijkheid. Ook al weet Woudlingen niet elke kwartier totaal te fascineren, de voorstelling heeft meer troeven dan gemiddeld.
Het is een prachtig scènebeeld. Een boom is omgevallen op een huis. Een soort realisme dat dromeriger voelt dan de Efteling. Het doet aan sprookjes denken, met kleine feetjes in grote bossen, en dieren die spreken.
De spelers zijn wel degelijk echte mensen. Mensen met gebruiksaanwijzingen, weliswaar. Een beetje opgesloten in hun eigen hoofd, zich vastklampend aan hun rituelen en hebbedingetjes.
Een meisje host rond met kleine diertjes in plastic en vecht en praat ermee als waren het zussen of geliefden. Een ander meisje beweegt in bizarre patronen en maakt van elke stap een dansje. Een vrouw komt gewapend met stijlvolle kleren en een eigen versie van een survivalkit het bos trosteren. Een man woont in een uitgeholde boomstam en is tussendoor ook dief. Een andere man komt letterlijk uit de lucht gevallen en een derde is zijn hondje kwijt, maar loopt evengoed rondjes met een leiband en daaraan een denkbeeldige hond. Allemaal lopen ze op en af.
Dans, beweging, humor (slapstickachtige valscènes die de kleuters in de zaal doen hikken van de lach) en iets van een verhaal ontpopt zich op fijne muziekjes, speciaal voor de ze productie gecomponeerd door Michiel De Malsche. Het is een vreemd clubje dat elkaar initieel niet lijkt te zien, of wil zien. Naarmate de tijd verstrijkt, ontstaat er toch een soort van toenadering. Daar komt ook wat ruzie van, getouwtrek en andere evenementen die kleuters herkennen als deel van hun wereld. Maar op het eind lijken ze toch een stap te willen zetten naar elkaar, en weg van hun houvast die hen in zichzelf doet kruipen. Of kleuters dat zien of aanvoelen weet ik niet. Maar volwassenen die kindjes meenemen op zondag, mogen ook wat, natuurlijk.
Woudlingen is ambitieus in zijn opzet. Weg van alle stereotiepen en hapklare verhaaltjes. Het doet meer aan dans denken dan aan theater, maar het is het allebei een beetje. Er wordt prettig in bewogen en gespeeld, ook. Voor zover ze spreken, gebeurt dat vaak in een schattig Duitserig Nederlands. Heter worden kinderen au sérieux genomen, wat altijd meegenomen is.
De voorstelling weet te intrigeren tot aan het zakje ergens na de helft, om zich dan op het einde weer te herpakken. Jammer dat de makers niet wat strenger zijn geweest, wat minder geneigd tot meer van het zelfde. Dan had er een productie gestaan waar niet op af te dingen viel. Nu merk je dat het kleine publiek weliswaar blijft kijken, maar ook bij hen voel je wat je bij jezelf merkt: dat de spanning verslapt, dat het dat ene kwartier ook niet zo per se meer hoeft, allemaal.
Op het einde zei een meisje van vier dat ze Fietsen, de voorstelling van Luxemburg die de week voordien in première ging, toch nog mooier vond. Ik zou de rangschikking anders maken, maar ik kon tegelijk niet anders dan me afvragen wie van ons tweeën hier het meeste recht van spreken heeft.
Publicatiedatum: 09/12/2010
Drama in de kleuterklas 
